Wampiry Energetyczne

Bardzo cieszę się, że wyrosłem już z potrzeby zbawiania świata: pomagania wszystkim bez wyjątku, bez zwracania uwagi na własne koszty wewnętrzne. Od razu odróżniam tych, którzy naprawdę chcą sobie pomóc, od jęczydusz, których największą namiętnością życiową jest narzekanie i idealizowanie swojego cierpienia (”Jestem taki wrażliwy, a świat taki okrutny”), a wiodącą potrzebą – potrzeba atencji i grupowej celebracji tychże namiętności. Człowiek, który najgłośniej jęczy, niekoniecznie jest tym, który najbardziej chce sobie pomóc – a ludzie dobrego serca często mylą jedno z drugim. Jakby tego było mało, w końcu to oni zostają tymi najgorszymi – ”Bo mieli pomóc, a niechcący zamęczali” (albo – o zgrozo! – ”Robili to celowo, bo są w głębi duszy fałszywymi przyjaciółmi i zepsutymi ludźmi, i nikczemność wzięła nad nimi górę!”).

Są takie wampiry energetyczne: osoby w mniemaniu których pomoc sprowadza się do głaskania po głowie i zapewniania, że świat jest okrutnym, niegodnym ich miejscem; że są wspaniałymi ludźmi, a wszelkie ich negatywne doświadczenia życiowe wynikają stąd, że świat tą ich szlachetność wykorzystuje dla swoich nikczemnych celów; że wszystkim ich życiowym niepowodzeniom winny jest bliżej nieokreślony ktoś albo bezosobowe coś – inni ludzie, los, Bóg, itd.; że pracowaliby nad sobą, że mieliby na to siłę, gdyby tylko inni wystarczająco współczuli im w ich niedoli (potrzeba ta jest zazwyczaj niezaspokajalna); że z jakiegoś tajemniczego powodu nikt ich nie rozumie, że wszyscy jednogłośnie mylą się w ocenie ich sytuacji życiowej – którą osoby takie odsłaniają z wielką przyjemnością, naprawdę wierząc, że padli ofiarą świata.

Bardzo lubię sentencję mówiącą, że ”Życie ludzkie składa się w 10 procentach tego, co nas spotyka, a w 90 procentach z tego, jak na to reagujemy”. To święta prawda. Dlatego wszystko, cokolwiek się nie wydarzy – narodziny dziecka, wygraną w lotto, znalezienie wspaniałego partnera – można sprzeniewierzyć. I tacy ludzie robią to, toteż mają wrażenie, że nic dobrego w życiu ich nie spotyka. Spotyka, ale nie są na to gotowi (wychodzę z założenia, że w życiu nie spotka mnie nic lepszego, niż ja sam), i wszystko to przecieka im przez palce jak woda albo piasek. Ale to też, oczywiście, nie jest ich wina – przecież szczęście mogłoby mieć inną naturę! Wszystko powinno spadać im z nieba: pieniądze, miłość, sympatia. Tymczasem wyjęczeć cudu – nie da się, a nawet gdyby się fizycznie dało, nie miałby on żadnej wartości.

W czym rzecz? W psychice oczywiście. Myślę, że najczęściej to zaburzona osobowość (chociażby osobowość niedojrzała) sprawia, że człowiek myśli i działa w taki sposób. Do pewnego stopnia można naprostować szkodliwe schematy myślenia (a zatem i zachowania) w gabinecie psychologa, na sesjach terapeutycznych; jeśli człowiek za długo zwleka z odwiedzeniem specjalisty, dostaje od niego informację, że wcześniej można było z tym coś zrobić, ale teraz pozostaje już tylko sprawianie sobie drobnych przyjemności. Fatalne postrzeganie życia prowadzi do fatalnych życiowych wyborów, one – do depresji.

Tacy ludzie strasznie się męczą – ale męczą się sami ze sobą, podczas gdy wydaje im się, że męczą się ze światem i ludźmi. Na szczęście tym ostatnim wolno z czystym sumieniem trzymać się od nich z daleka. Nie szkoda mi ich. Szkoda mi tylko tych, którzy naprawdę chcą sobie pomóc, ale znikąd nie dostają wsparcia, uwagi, rzeczowej informacji zwrotnej na swój temat, motywacji, porad dotyczących możliwych posunięć, itd.